Op zaterdag 6 juli hebben we weer deelgenomen aan de 7 Dorpentocht op het mooie eiland Tholen. Prima weer met zelfs Franse temperaturen. Kortom, een goede trainingstocht van 50 kilometer die we allebei zonder problemen hebben gelopen.
29 augustus 2018: wij reizen door Frankrijk met de bus die ons na 5 maanden en 5 dagen non-stop wandelen op de camino weer thuis brengt.
29 augustus 2019: wij reizen weer door Frankrijk met de bus die ons een nieuw camino-avontuur in het vooruitzicht stelt.
“Of we verslaafd zijn aan pelgrimeren?” vraagt onze gastvrouw in Le Puy-en-Velay? “Oui!” reageren wij beiden direct. De andere hospitaliers knikken instemmend mee. Het is een bijzonder virus, het camino-wandelvirus. 
We zijn aangekomen bij een kerkelijke pelgrimsopvang, op kruipafstand van de imposante kathedraal. Hier kunnen pelgrims terecht op vertoon van hun credencial, een stempelkaart waarop je gaandeweg stempels verzamelt, ‘tampons’ op z’n Frans. Het is een gite, gerund door vrijwilligers. De bijdrage is donativo, oftewel je betaalt wat je het waard vindt of wat je missen kunt. We slapen op een grote slaapzaal, maar we hebben allemaal een eigen compartiment. Dunne houten scheidingswandjes creëren voor elke pelgrim een stuk privacy. 
Er staat een bed met hoeslaken en kussensloop, een stoel en een bedlampje. Meer heeft een pelgrim niet nodig. En de grootste verrassing is wel dat het er on-Frans schoon is! Dat geldt ook voor het gezamenlijke sanitair. De wandelschoenen, de stokken en de rugzakken mogen niet de slaapzaal op. Ieder heeft een eigen opbergvak in een aparte ruimte. Ze zijn namelijk erg bang voor ‘punaises’, in het Nederlands ‘bedwantsen’ genoemd. Als die zich eenmaal in de slaapzaal vestigen zijn deze slecht uit te roeien en kun je je herberg wel sluiten.
De hospitaliers zijn erg aardig. We worden verwelkomd met een glaasje verveine, water met siroop. Lekker met dit warme weer! Niemand spreekt ook maar 1 woord buiten de deur, dus ik kan mijn Franse taalhart weer ophalen. Gelukkig voelt het alsof er geen jaar tussen gezeten heeft en durf ik er weer op los te ratelen. Het is verre van perfect, maar ze verstaan me en ik versta hen. En ook Leo’s Franse taalbegrip heeft het jaar rust goed doorstaan! We voelen ons beiden weer helemaal thuis op Frans grondgebied.
Om hier te komen hebben we een prima reis achter de rug. 
Woensdagavond om 20:30 u hebben we de deur thuis achter ons dicht gedaan en zijn we gaan lopen naar station Tilburg-Reeshof. Eerst met de trein naar Antwerpen. Bij Café de Jozef (het beste café van ‘t stad) met een thee respectievelijk Bolleke de tijd overbrugd tot middernacht. Het overgrote deel van de reis hebben we afgelegd met de FlixBus. Zo goed en zo kwaad als het kon hebben we rechtop zittend wat uren slaap meegepakt. De bus zou volgens schema om 10:55 u aankomen in Lyon. En laten wij nu om 11:01 u het parkeerterrein in hartje Lyon opdraaien. Wat een timing!
Het laatste traject Lyon-Le Puy-en-Velay hebben we met trein en bus gereisd. En aangezien er nog wat wachttijd is pakken we in Lyon een geocache mee. Nummer 1.600!
En daar staan we dan om 15:30 uur met de 2 grote rotspartijen in Le Puy-en-Velay op ons netvlies. 
Op één rots de kerk van Saint Michel en op de andere rots de ‘statue de la vierge’. Het blijft indrukwekkend.
En wat te denken van het weer… lekker droog warm. Zalig!
Na een heerlijk dineetje kijken we hoe Le Puy-en-Velay zich omtovert tot Le Puy-en-Lumière.
Morgenochtend willen we om 06:30 uur aan het ontbijt zitten, dus rond de klok van 22 uur vinden we dat het genoeg geweest is voor vandaag.
Vannacht word ik wakker van het geluid alsof er iemand met slippers aan driftig rondloopt op de houten vloer. Ik kijk met één oog op mijn telefoon en zie dat het nog maar 02:58 u is. Dat is dus geen vroege pelgrim. Ah, het dringt tot mijn slaperige brein door dat we vanwege de warmte met alle ramen wijd open slapen. Het zijn vleermuizen die in en uit vliegen en ons muggen-vrij houden! Verder hebben we prima geslapen, ieder in ons hokje.
Om 06:30 u hebben we een gezamenlijk ontbijt. De tafels zijn gezellig gedekt door de hospitaliers. Op het moment dat wij aanschuiven wordt het pelgrimslied Ultreia gezongen bij wijze van ochtendgebed. Maar na dit lied wordt het volgende lied ingezet: Happy Birthday! Leo krijgt een brioche met brandende kaarsjes om uit te delen en een mooie verjaardagskaart waar alle aanwezige pelgrims iets op geschreven hebben. Wat ontzettend attent! Een geweldige start van de dag.
Om 7:00 uur volgen we in de kathedraal de pelgrimsmis. Na de mis ontvangen de pelgrims de zegen voor een behouden tocht. We krijgen een bedeltje en een rozenkrans-ring mee. Voor een uitgave van het evangelie van Lucas bedanken we. We hebben thuis het exemplaar van vorig jaar nog liggen…
De grote deuren van de kathedraal worden geopend en de pelgrims mogen via de lange trappen naar het stadje beneden afdalen om aan hun reis te beginnen. Dit is zo’n bijzonder moment. Hoe de Franse kerk haar pelgrims wegzendt heeft zoveel meer betekenis voor ons dan hoe de Spaanse kerk in Santiago de Compostela haar pelgrims ontvangt!
Het is erg rustig nog in Le Puy-en-Velay. Met weemoed, maar ook met een opgewonden nieuwsgierigheid naar het vervolg, nemen we afscheid van het prachtige Le Puy-en-Velay. Zo dankbaar dat wij hier weer mogen lopen!
We wandelen veel alleen met z’n tweeën. Zo nu en dan zien we een pelgrim, maar het is veel rustiger dan vorig jaar mei. De zon brandt en pookt al snel de temperatuur op. Binnen no-time stroomt het zweet uit Leo’s pet en zijn onze ruggen drijfnat.
De etappe is ruim 23 km en het is flink klimmen geblazen. We doen het rustig aan. Af en toe pikken we een rijpe braam mee. Dit geeft zo’n lekkere smaak in je mond! Verder komen we nauwelijks een uitspanning tegen waar we iets kunnen eten of drinken. In tegenstelling tot vorig jaar mei. Het pelgrimsseizoen lijkt ten einde te lopen.
We genieten van het frisgroene landschap, dat de zomer goed heeft doorstaan. De benen willen goed mee en na een steile afdaling bereiken we St. Privat d’Allier. 
We logeren in een gite, gerund door Michele en Alain, die zelf ook pelgrimeren. Ze weten exact wat een pelgrim nodig heeft: wasmiddel voor je kleren, voldoende stopcontacten, een waslijn in de zon, etcetera. We worden verwelkomd met een lekkere kop thee. Ook op dit adres is het schoon. We slapen op een 5-persoonskamer, dat volledig is bezet.
Alain blijkt een uitstekende kok voor zijn pelgrims. We zitten met z’n allen aan 1 grote tafel, wij als enige niet-Fransen. Als hoofdgerecht heeft Alain een heerlijke gratin met 3 graansoorten en kalkoen klaargemaakt. Het is werkelijk smullen geblazen. Als toetje komt ook hier een verjaardagsverrassing voor Leo: hij heeft een brandend kaarsje. Een klein gebaar, maar zo attent!
Onze gastheer Alain nodigt ons bij het afscheid van harte uit om volgend jaar weer Leo’s verjaardag bij hen te komen vieren. We zullen erover nadenken, want op deze manier je verjaardag doorbrengen is één groot kado!
Vandaag wordt het weer warm, zo rond de 30 graden. 
Er staat veel klimmen op het programma. We beginnen met een fikse afdaling, nadat we eerst in de kapel in Rochegude zijn geweest. Een kapelletje met een prachtig glas-in-loodraam en een beeld van Sint Jacob.
Het afdalen vormt voor mij een goede oefening in het loslaten van de (illusie van) controle. Bij elke stap naar beneden wil ik kunnen staan als een huis. Vorig jaar waren we op dit punt al 60 dagen onderweg en had ik al veel kunnen oefenen met dalen. Nu voelt het nog wat onwennig. Onder aanmoediging van Leo overwin ik mezelf en komen we zonder kleerscheuren beneden.
We dalen af naar het dorp Monistrol d’Allier. Een groot water verdeelt het dorp in tweeën. We lopen over de brug met het ruisende water beneden ons. Ernaast ligt een elektriciteitscentrale. In het dorp kopen we 2 sandwiches voor de lunch én natuurlijk voor ieder een pain au chocolat. Dat is onderdeel van onze bewezen formule om de dag goed door te komen. Hoog bij de kerk eten we onze pain au chocolat op, in de schaduw welteverstaan. Het is werkelijk bloedheet.
Dan beginnen we aan een kilometerslange klim. Het is prachtig, maar zwaar. We doen het dus rustig aan.
We passeren Chapelle de la Madeleine, een kapel uitgehouwen uit een rotswand. Hier ligt in de buurt een geocache verstopt, die ik natuurlijk nog even wil vinden. Leo laat mij me gang gaan, terwijl hij zich in de schaduw installeert; zijn benen voelen als lood vandaag.
Het is een oase van rust om hier te lopen. Vele krekels tjirpen erop los, koeien kijken ons glazig aan en sprinkhanen springen met grote sprongen voor onze voeten weg. We kijken kilometers ver weg over een groen heuveltapijt, zo vredig!
Iets na vieren komen we aan bij onze accommodatie voor vandaag, een voor ons bekend adres in Saugues.
Vorig jaar hebben we hier ook met veel genoegen verbleven. ‘Onze kok weet wat een wandelaar nodig heeft!’ beweren ze en ook dit jaar maken ze het dubbel en dwars waar. We hebben een 2-persoonskamer en gebruiken samen met andere pelgrims de maaltijd. Er zijn 2 tafels gedekt en toevallig zitten aan de ene tafel alle Fransen en aan de andere tafel de niet-Fransen. Samen met de kwieke 80-jarige Conrad uit Arizona en 2 zeer aardige dames uit München genieten we van een heerlijk en gezellig pelgrimsmaal met Engels als voertaal. Een mooie manier om met verschillende wandelverhalen deze heerlijke dag af te sluiten!
Halverwege de ochtend begint het wat te regenen. Oh, wat voelt dat weer vertrouwd om met regenkleding en regenhoes door Frankrijk te lopen. Het stelt niet veel voor gelukkig, en het zorgt wel lekker voor veel zuurstof in de lucht.
Het verrassingseffect bij het zien van deze kapel is weg, maar het blijft een schitterende kapel. Voor ons zijn de ramen met St. Roch en St. Jacob bij elkaar zo bijzonder.
We logeren vandaag in een hotel in het gehucht Les Faux. Langs dit sfeervolle pand zijn we vorig jaar voorbij gewandeld en toen had ik al meteen het idee dat ik hier ooit nog eens zou willen overnachten. We hebben er een fijne kamer.
Het eerste stadje waar we doorheen komen is Saint-Alban-sur-Limagnole, waar een mooi kasteel staat met een prachtige poort. Laat daar nu ook een geocache liggen… die pikken we even mee! We willen hier onze lunchinkopen doen. We denken te weten waar de supermarkt zich bevindt, maar de supermarkt blijkt te zijn verhuisd. Was het eerst nog een klein winkeltje in een smal straatje van het stadje, nu zijn ze onderaan het dorp gehuisvest in een groot modern pand.
We klimmen weer omhoog op het Margeride-plateau. Als ballerina’s lopen we door de smalle goten van de holle paden, ontstaan door regenstromen. Dan weer klimmen we via boomwortels omhoog, die mooi als traptreden dienen. Eenmaal boven lopen we door een heel open bos met hoofdzakelijk grove den en rozenbottelstruiken. Op de tussenliggende graslanden grazen de koeien, die zich kenmerken door wallen onder de ogen. Het lijkt net uitgelopen mascara.
We lopen eerst door veel bosrijk gebied, maar daarna gaan we het typische landschap van de Aubrac in. Daar kun je alleen als wandelaar komen. Het is een uitgestrekte vlakte dat wordt begraasd door koeien, veel koeien. Typerend zijn de vele granieten stenen in het landschap. Magnifique!
Regelmatig draaien we ons om om het landschap nog een keer goed in ons op te nemen. Het is zo onbeschrijflijk mooi! Zeker ook daar waar de heide het landschap paars kleurt.
De eerste helft lopen we over een zwak glooiend en weids landschap. Regelmatig moeten we door poortjes en hekjes die we elke keer goed achter ons moeten sluiten. We komen ontzettend veel kuddes koeien tegen, die zich tegoed doen aan de groene, kruidenrijke weides. 
Eén keer moeten we ze van heel dichtbij passeren, maar ze kijken niet op of om. Ze zijn waarschijnlijk veel pelgrims gewend. De sprinkhanen springen af en aan om onze voeten. Er zitten flink grote exemplaren tussen.
We bereiken bijna 1.400 m hoogte en daarmee het hoogste punt van de totale route.
Ongeveer halverwege onze route van vandaag komen we aan in het plaatsje Aubrac. Hier nemen we onze ‘pain au chocolat’ – pauze. We nemen ook nog even een kijkje in de kerk uit de 13de eeuw.
Het zijn meestal paden met veel (losse) keien. Zeker als het wat steil daalt is het oppassen waar je je voeten neerzet.
Hemelsbreed tweeënhalve kilometer verderop zou een geocache moeten liggen. Dat wordt m’n doel. Uiteindelijk blijkt het een lange klim van vierenhalve kilometer te zijn, maar ik geniet ervan. Zeker van de wandeling terug, dat gaat makkelijk bergafwaarts.
We lopen door een hellingbos met beuken en we volgen daarbij precies de hoogtelijn. We komen uit in een open gebied, waarna we afdalen door een kastanjebos naar Saint-Come-d’Olt. 
Dit mooie plaatsje heeft onder andere nog middeleeuwse poorten. Het is er ongelooflijk mooi en staat dan ook op de lijst van mooiste dorpen van Frankrijk.
We eten daar onze lunch op. Dit keer stokbrood met knakworst in plaats van stokbrood met kaas. Bij de toeristeninformatie gaan we (bij dezelfde kleurrijke mevrouw als vorig jaar) een stempel halen voor onze credencial. Ook brengen we nog even een kort bezoek aan de prachtige kerk.
Wat geeft dat toch elke keer weer een machtig gevoel dat je zo op de top van een heuvel staat en binnen een uur weer helemaal beneden loopt. Je kunt het bijna niet geloven dat een mens tot zoveel in staat is.
Tegen half 6 komen we aan bij de gîte waar we vanavond slapen. We hebben een 4-persoonskamer en toevallig zijn we ingedeeld met een Frans koppel waarmee we de 2e nacht ook op een kamer lagen.
We herkennen onderweg de plaatsen waar we geschuild hebben. Zoals bijvoorbeeld het oude Romaanse kerkje uit de 11e eeuw. We weten van vorig jaar ook dat het een pittige tocht was én dat we halverwege de dag langs het schilderachtige Estaing kwamen. Dit jaar besluiten we om in Estaing te verblijven, een korte etappe van 12 kilometer. 
De weersomstandigheden zijn fantastisch, een helderblauwe lucht met wat witte donzige wolkjes. Rond lunchtijd komen we aan in Estaing. We halen bij de bakker onze lunch op en gaan dit bij de oude Romeinse brug over de rivier de Lot lekker oppeuzelen.
We bezoeken de kerk en het kasteel, waar de stichting van voormalig Frans president Valéry Giscard d’Estaing nu eigenaar van is.
In de kerk doe ik een bijzondere ontdekking. Er is een expositie over pelgrimeren en laat dit nu dezelfde expositie zijn als wij vorig jaar in basiliek Saint-Sernin in Toulouse gezien hebben. De teksten van deze expositie wilde ik zo graag hebben, maar ik heb deze niet meer op het wereldwijde web kunnen achterhalen. En nu, nu krijg ik ze alsnog op een presenteerblaadje! Weer zo’n kenmerk van de Camino…