Brrr… het is nog goed koud als we Estaing verlaten. Ik heb m’n fleecevest aangetrokken. Aan het einde van de brug kunnen we kiezen of we via de GR65 blijven lopen of de route over de GR6 nemen. We kiezen voor het laatste, want deze weg kennen we nog niet. Meteen begint er een flinke klim met een hoog stijgingspercentage. Het lijkt wel 45 graden, maar dat zal het (net) niet geweest zijn. Bovenaan kan het fleecevest weer uit, want hier krijg je het warm van! Daar hebben we een prachtig uitzicht over Estaing en de rivier de Lot, die er omheen meandert.

We lopen boven over een plateau en snoepen van de talrijke bramen die erom vragen geplukt te worden. Ook enkele blauwe pruimen lachen ons zodanig toe, dat we ze niet kunnen laten hangen.

Het lijkt alsof niemand ervoor kiest om deze variant te lopen, want heel de dag komen we geen mens tegen.

Het is 10 uur als we bij een prachtig kapelletje met picknickbankje komen. Te vroeg voor onze pain au chocolat-pauze, maar het zou te jammer zijn om er toch niet even te stoppen. Wat een prachtplek!

We lopen over landelijke asfaltweggetjes waar we een 360 graden uitzicht hebben tot kilometers ver. Wat een rust hier! Dan weer gaat de route door het bos waar grote kastanjebomen en veel varens te vinden zijn.

Lunchen doen we traditioneel bij de kerk, die we gelukkig rond lunchtijd tegenkomen. We hebben kaas gekocht in Estaing bij de versafdeling van de supermarkt. Ik vroeg of ze deze voor ons in plakken kon snijden. De Franse mevrouw kijkt me onbegrijpelijk aan. ‘Zoals ze in Nederland ook doen’, zeg ik er ter verduidelijking nog bij. Ze begint te lachen en zegt: “kaas in Nederland? Ja, die is te snijden want dat is plastic!”

En nu wij deze kaas proeven kan ik me voorstellen dat een Fransman/-vrouw zo denkt….

Na de lunch hebben we nog heel wat kilometers te lopen, want het zijn er vandaag in totaal tegen de 30.

Gelukkig voor de snelheid zit er ook redelijk veel asfalt bij. Tegen half 5 komen we aan bij een christelijke pelgrimsopvang in Le Soulié. Le Soulié bestaat uit 1 geheel van kleine gebouwtjes en dat is dit. Één gebouwtje is ingericht als kapel. Daar wordt iedereen om 18 u verwacht voor een nadere toelichting op de timpaan van de kerk van Conques. Leo laat de uitleg aan zich voorbij gaan, omdat hij er te weinig van begrijpt. Achteraf bezien een wijze beslissing want de zeer extraverte geestelijke Michel gooit een stortvloed van Franse woorden over ons uit. Ik zit, samen met 9 Fransen op een houten bankje (zonder rugleuning). De uitleg blijft maar duren, en wanneer Michel aangeeft dat we “zo” aan tafel gaan, duurt het voor mijn gevoel nog een half uur voordat we echt aan tafel gaan. Ik merk dat ik goed moe word van het ingespannen luisteren. Maar de Fransen blijven maar praten en praten, waarbij Michel zeker 80% van de tijd aan het woord is. Ook nu zitten we op een houten bankje zonder rugleuning, en mijn rug vindt het welletjes geweest voor deze dag. Naarmate de avond vordert, schakelen we helemaal af. Leo laat de kakofonie van Franse klanken over zich heen komen en geniet stilletjes van de heerlijke wijn. We willen ontzettend graag gaan slapen, maar pas om 22:30 u wordt het desert geserveerd. Het eten is werkelijk verrukkelijk. Alleen heeft deze avond heeft ons meer energie gekost dan dat er aan energie is ingegaan…