We zijn als een blok in slaap gevallen. Deze gîte is een fijne plek, met name voor Fransen. In hun communicatie zijn ze niet ingesteld op mensen buiten de Franse grens.

Afgelopen donderdag heb ik gebeld met de abdij in Conques om onze overnachting vast te leggen. Overnachten in deze abdij vormt voor ons een hoogtepunt op deze reis.
We hebben vanuit vorig jaar zulke fijne herinneringen aan ons verblijf in de abdij. Het verbaast me dat reserveren niet mogelijk is. We moeten ons maar op tijd melden als we aankomen bij de abdij. Zo gezegd, zo gedaan. Rond 13 uur wandelen we vanaf grote hoogte Conques binnen. Prachtig hoe dit kleine plaatsje met z’n indrukwekkende abdij en kerk in een dal van omringende heuvels ligt. Het ontvangstbureau gaat pas om 14:15 u open, dus besluiten wij op de binnenplaats ons brood te eten.
We zien enkele hospitaliers lopen en zij wensen ons stuk voor stuk met een lieve lach “bon appetit”. Er is nog 1 andere pelgrim, een oudere Fransman. Hij spreekt wel iemand aan en regelt daarmee (weten wij nu achteraf) zijn overnachting. Tegen 14 uur druppelen er meerdere pelgrims binnen en wij besluiten ons bij hen aan te sluiten. Geen van hen heeft een reservering. Zij blijken hun naam op een lijst geschreven te hebben. Op het moment dat wij dat ook willen doen zegt de hospitalier die erbij staat, dat ze geen bedden meer hebben. Alle bedden zijn vergeven. Ik heb me zo erop verheugd om hier weer te mogen overnachten dat spontaan de tranen in mijn ogen springen op het moment dat ons verteld wordt dat ze niets meer voor ons kunnen betekenen. Ze geven ons wel een alternatief adres. Wow, dit is een flinke les in ‘omgaan met teleurstellingen’…



